Słowniczek

Owalny wykwit pod którym jest nadżerka. Może występować pojedynczo lub w kilku miejscach. Afty mogą być różnej wielkości od 1mm do 2cm średnicy. Afty tworzą się w jamie ustnej . Występuje zazwyczaj przy obniżonej odporności organizmu.

Materiał używany do wykonywania protez, ich podścielania oraz naprawy. Materiał ten charakteryzuje się dużą elastycznością. Występuje w postaci różowej - tradycyjnej i bezbarwnej - dla alergików.

Masa używana w protetyce oraz ortodoncji do pobierania wycisków zębowych m. in. pod protezy ruchome.

Z jęz. greckiego: orthos-prosty i odous-ząb. Służy do przywracania właściwego, fizjologicznego zwarcia między szczęką a żuchwą, wyrównywaniu i właściwym ustawianiu zębów w łukach zębowych oraz leczeniu wad zgryzu. Istnieją aparaty ruchome oraz stałe. Stomatolog dobiera rodzaj aparatu indywidualnie.

Umieszczany jest na powierzchni językowej zęba. Jest niewidoczny, co daje mu dużą przewagę nad pozostałymi modelami aparatów.

Wykonany jest z masy akrylowej oraz elementów wykonanych z drutu i w razie potrzeby śruby ortodontycznej. Służy do korekty niewielkich wad, głównie u dzieci w wieku szkolnym.

Stosowany przy zębach stałych, służy do korygowania wad zgryzu, których nie można skorygować aparatem ruchomym. Aparat stały składa się z zamków (metalowych, kompozytowych, szafirowych), które są przyklejane do szkliwa zęba specjalnym klejem, oraz pierścieni.

Aparat, którego zadaniem jest utrzymanie wyniku leczenia ortodontycznego. Jest to cienki drut przyklejany najczęściej do powierzchnie językowej zębów przednich. Aparat retencyjny może zostać także wykonany u technika protetycznego. Wybór aparatu retencyjnego oraz czas jego noszenia ustalany jest indywidualnie i zależy od wyleczonego zaburzenia i wieku pacjenta.

Odbudowa utraconej tkanki kostnej wyrostka zębodołowego szczeki i żuchwy za pomocą biomateriałów lub przeszczepu kości własnej.

Stan po całkowitej utracie lub usunięciu zębów z jamy ustnej, np. w wyniku próchnicy. W przypadku braku zębów spowodowanego zaburzeniem rozwojowym, polegającym na braku zęba i jego zawiązka, mówimy o anodoncji.

Materiał zastępujący naturalną kość, mający bezpośredni kontakt z tkankami organizmu. W Centrum Implantologii i Stomatologii Estetycznej Cichoń stosujemy wyłącznie najwyższej jakości biomateriały.

Termin medyczny określający patologiczne tarcie zębami szczęki o zęby żuchwy, występujący najczęściej w nocy (zgrzytanie zębami). Objawia się podwyższonym ciśnieniem tętniczym, skurczami mięśni. Przyczyną może być stres, wada zgryzu, zakażenie jamy ustnej. Bruksizm może doprowadzić do rozchwiania zębów zarówno w szczęce jak i żuchwie, uszkodzenia stawu skroniowo - żuchwowego oraz przewlekłych bólów głowy. Leczony jest poprzez korektę zgryzu np. poprzez zastosowanie szyn relaksacyjnych i leków. Naszym pacjentom polecany szynę relaksacyjną NTI.

Cone Beam Computed Tomography to obecnie jedna z najszybszych i najdokładniejszych metod radiologicznego diagnozowania pacjenta, znajdująca swoje zastosowanie w każdej dziedzinie z zakresu stomatologii, chirurgii i implantologii. Innowacyjność CBCT polega na zastosowaniu stożkowej wiązki promieniowania, która naświetla badaną objętość pacjenta w czasie pojedynczego (a nie wielokrotnego) obrotu wokół jego głowy, co powoduje znaczne skrócenie czasu badania i wielokrotnie redukcję dawki promieniowania, tak istotnej dla pacjenta, przy jednoczesnym uzyskaniu obrazów najwyższej, jakości.

Dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym schorzeń jamy ustnej, części twarzowej głowy - aż po dół przedni czaszki włącznie - oraz szyi. Ze względu na zasięg, coraz częściej specjalność ta określana jest jako chirurgia czaszkowo-szczękowo-twarzowa. Jest odłamem stomatologii oraz chirurgii.

Stany zapalne, w których dochodzi do uszkodzenia tkanek otaczających ząb. Nieleczone mogą prowadzić do rozchwiania zęba, a nawet jego utraty.

Pierwiastek chemiczny, z którego wykonujemy wysoko estetyczne korony protetyczne.

To faza próchnicy, rozwijająca się pod powierzchnią szkliwa. Jest to faza odwracalna, ale wymaga intensywnej pielęgnacji zębów, połączonej z wizytą u stomatologa.

Lęk przed leczeniem stomatologicznym.

Potocznie nazywana jest zatruciem zęba. Zabieg polegający na umieszczeniu w komorze zęba materiału umartwiającego miazgę (nerw).

Szczelina, szpara, zwłaszcza w odniesieniu do szpary między górnymi siekaczami. Jest to również naturalna przerwa pomiędzy dwoma dowolnymi zębami w szczęce.

Zabieg usunięcia zęba.

Dział stomatologii zajmujący się leczeniem rozpoznawanie i leczeniem chorób miazgi. Potocznie mówi się o leczeniu kanałowym.

Opatrunek, tymczasowe wypełnienie.

Pokrycie zębów lakierem fluorowym w celu zabezpieczenia przed nadwrażliwością i próchnicą.

Substancja pochodzenia naturalnego, wykorzystywana podczas leczenia kanałowego do wypełniania kanałów zębowych.

Zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu jednego z korzeni zęba wraz z odpowiadającą mu koroną

Element wykonany z tytanu, przypominający śrubkę, który jest wprowadzany w kość wyrostka zębodołowego, w celu zastąpienia korzenia własnego zęba. Służy do wykonania uzupełnienia protetycznego, jak korona czy most, czy proteza.

Wkład / nakład służący do precyzyjnego zastępowania ubytku próchnicowego. Stosowany jest głównie wtedy, gdy korona zęba została mocno zniszczona, np. przez próchnicę. W przeciwieństwie do wypełnień kompozytowych jest trwalszy i szczelnie dopasowanych do tkanek zęba.

Przepłukiwanie jamy ustnej przy pomocy wody, pod odpowiednim ciśnieniem. Stosowanie jej ma głównie na celu utrzymanie odpowiedniego poziomu higieny w jamie ustnej. Polecana jest szczególnie osobom które posiadają implanty, korony, mosty, protezy. Można ją wykonywać w domu przy pomocy specjalnego urządzenia.

Płytka nazębna, która uległa mineralizacji i jest jedną z przyczyn choroby przyzębia.

Polega na wyłyżeczkowaniu kieszonek dziąsłowych, tzn. na usunięciu z korzenia zęba płytki bakteryjnej, kamienia nazębnego, które wypełniają kieszonkę dziąsłową wraz ze zmienionym zapalnie przyczepem nabłonkowym.

Materiał służący do rekonstrukcji tkanek korony zęba. Wypełnia się nim otwory powstające na skutek próchnicy.

Uzupełnienie protetyczne mające na celu odwzorowanie kształtu i koloru korony (naturalnej). W zależności od materiału z jakiego została wykonana rozróżniamy: korony na podbudowie metalowej, złotej, pełnoceramiczne korony cyrkonowe, lub tymczasowe korony wykonane np. z kompozytu.

Zespół objawów wywołanych zmniejszeniem funkcji gruczołów ślinowych z prawidłową błoną śluzową. Prowadzi do występowania tzw. suchości jamy ustnej.

Pokrywanie zębów specjalnym lakierem zawierającym fluor.

Zabezpieczanie zębów przedtrzonowych i trzonowych przed próchnicą, wykonywanie głównie u dzieci.

Cienka nakładka, mocowana na powierzchni wargowej zęba. Jej głównym zadaniem jest poprawienie estetyki uśmiechu. W zależności od tego z jakiego materiału jest wykonywana rozróżnia się licówki akrylowe, kompozytowe, pełnoceramiczne.

Rodzaj zatrzasku osadzonego na implancie do protezy ruchomej.

Ząb z którego usunięto nerwy, w wyniku zatrucia zęba i leczenia kanałowego. Ząb może obumrzeć również na skutek nieleczonej próchnicy lub urazu zęba.

Tkanka wypełniająca jamę zęba. Jest to bogato unerwiona i unaczyniona, niedojrzała tkanka łączna typu embrionalnego. Przez otwór anatomiczny, kanały boczne i komorowo-ozębnowe łączy się z przyzębiem.

Uzupełnienie protetyczne stałe, mające na celu odbudowę jednego lub więcej brakujących zębów.

Objawia się bólem, który spowodowany jest starciem zęba lub tkanki zęba.

Stan polegający na obsunięciu się dziąsła z powierzchni zęba, powstały na skutek działania na ząb składników płytki i kamienia nazębnego. Często spowodowany jest wadami zgryzu.

Dział stomatologii, zajmujący się profilaktyką i leczeniem zaburzeń zgryzu, rozwojem uzębienia oraz rozwojem twarzoczaszki.

Zdjęcie RTG, które zawiera przekrój kości żuchwy i szczęki.

Choroba tkanek przyzębia, której efektem niejednokrotnie jest utrata zębów. Termin ten odnosi się do wszelkich przewlekłych procesów zapaleń dziąseł, prowadzących do rozchwiania zębów i w konsekwencji do ich utraty.

Dział stomatologii, zajmujący się leczeniem zębów i schorzeń jamy ustnej u dzieci.

Dział stomatologii zajmujący się profilaktyką i leczeniem chorób przyzębia (parodontozy) oraz błony śluzowej jamy ustnej.

Uzupełnienia wewnętrznej strony powierzchni protezy, mające na celu rekompensatę resorpcji kości. Wykonuje się je poprzez dołożenie warstwy akrylu do płyty protezy.

Wrodzona wada zgryzu. Polega na dużym rozroście kości żuchwy w stosunku do szczęki.

Dział stomatologii zajmujący się uzupełnieniem braków zębowych i poprawą estetyki uśmiechu.

Akrylowa proteza, która jest zakładana pacjentowi tuż po zabiegu ekstrakcji zębów.

Proteza składająca się z akrylu oraz metalowego szkieletu. Proteza szkieletowa jest bardziej komfortowa dla pacjenta w stosunku do protezy akrylowej, ponieważ w sposób fizjologiczny przenosi siły żucia na zęby i kości.

Lepka, bakteryjna powłoka odkładająca się na powierzchni zębów. Z czasem powstaje z niej twardy kamień nazębny, a nie usuwana ma negatywny wpływ na zęby i dziąsła.

Dział stomatologii, zajmujący się obrazowaniem jamy ustnej przy użyciu promieniowania rentgenowskiego.

Połączenie badania USG z rentgenem. Dzięki radiowizjografii dentysta jest w stanie ocenić długość i kształt kanałów, poprawność wypełnienia kanału. Badanie to pozwala na wykrycie próchnicy w jej wczesnym stadium.

Zabieg chirurgiczny polegający na odcięciu wierzchołka zęba. Wykonywany między innymi przy złamaniach korzenia lub niegojących się zmianach około wierzchołkowych.

Cienkie łuki stałe lub ruchome wykorzystywane w leczeniu ortodontycznym.

Ostre zapalenie tkanek znajdujących się wokół wierzchołka korzenia, którego konsekwencją jest tworzenie się dużej ilości ropy gromadzącej w kości, bądź pod błoną śluzową jamy ustnej.

Metoda znieczulenia pacjenta, którą wykonuję lekarz anestezjolog. Definiowana jak stan ograniczonej świadomości wywołany metodami farmakologicznymi, który pozwala pacjentowi na zachowanie reakcji stosowanych do fizycznych bodźców lub poleceń słownych. W trakcje sedacji podawane są, w sposób ciągły, krótko działające leki dożylne. Metoda ta zapewnia stałą kontrolę poziomu świadomości pacjenta. Pacjent jest wprowadzany w sedację przed rozpoczęciem zabieg, następnie lekarz stomatolog wykonuje znieczulenie miejscowe. Od tego momentu pacjent może odczuwać dotykanie, pociąganie, ale nie odczuwa bólu. Możliwe jest szybkie pogłębienie lub spłycenie sedacji w zależności od samopoczucia pacjenta i etapu zabiegu.

Metoda znieczulenia pacjenta z wykorzystaniem mieszaniny podtlenku azotu i tlenu. Jest jedną z najskuteczniejszych dostępnych metod uspokajania pacjentów w stomatologii.

Zabieg stosowany w ortodoncji jako alternatywa dla ekstrakcji. Polega na spiłowaniu zęba w obrębie szkliwa.

Powikłanie po usunięciu zęba spowodowane wytworzeniem, bądź wypłukaniem skrzepu krwi z rany poekstrakcyjnej, co powoduje utrudnione gojenie i silne dolegliwości bólowe. Możliwą przyczyną bywa niewłaściwe postępowanie poekstrakcyjne pacjenta, np. zbyt szybkie spożycie posiłku.

Stosowana m. in. u osób, które mają problemy ze stawem skroniowo-żuchwowym, bruksizmem oraz problemy ze zwarciem.

Wada zgryzu, w której dolny łuk zębowy jest przesunięty do tyłu w stosunku do łuku górnego.

Wkład stanowiący podbudowę dla korony protetycznej. Zabezpiecza ząb przed utratą, a jednocześnie odtwarza część koronową zęba.

Reakcja zębów na pokarmy lub napoje słodkie, kwaśne, zimne, gorące.

Zabieg, wykonywany w celu przywrócenia zębom ich naturalnej bieli. Jest wiele metod wybielania zębów, jednak najskuteczniejsze są profesjonalne metody, wykonywane w gabinecie stomatologicznym.

Zabieg chirurgiczny polegający na zamknięciu wejścia do zatoki szczękowej, które powstało na skutek ekstrakcji zęba.